dú ruǎn jí yǒng huái shí qī shǒu
讀阮籍詠懷十七首

rén shēng tiān dì jiān, rú huā kāi chūn shí.
人生天地間，如花開春時。
yù qíng jí xīn róng, yù yǔ hái lí pī.
遇晴即欣榮，遇雨還離披。
qíng yǔ yóu shàng cāng, rǔ huā hé bēi wèi.
晴雨由上蒼，汝花何悲為。
xiǎn yǔn ruǎn sì zōng, fàng dá shì suǒ tuī.
顯允阮嗣宗，放達世所推。
yōu sī dú shāng xīn, zuò wéi shí qī shī.
憂思獨傷心，作為十七詩。
gǎn kǎi huái xīn suān, shì wèi dá tiān lǐ.
感慨懷辛酸，似未達天理。
jì hǎo wáng zǐ qiáo, yòu jìn qīng bó zi.
既好王子喬，又晉輕薄子。
shàn shàn yòu è è, hǎo shēng ér è sǐ.
善善又惡惡，好生而惡死。
rú hé dé huī chēng, kǒu bù guà zāng pǐ.
如何得徽稱，口不掛臧否。